به نام خدا

خیلی وقتا شده که توی محیط کار اوقاتی پیش میاد که آدم سر یه موضوعی احساس رقابت با دیگران می کنه. یه چیزی این وسط سالک طریقت را عذاب می ده و اون احساس ناخوشایندی است که ناشی از شاید حسادت است و شاید هم تصدیقات قلبی است که به آدم الهام می شود و ناشی از ظلم احتمالی است که قرار است برآدم روا شود. حداقل این احساس و این تردید در محل کار خیلی وقتا خوره روح می شه.این احساس ناخوشایند چیزی بیهوده نیست چرا که آدم باید به یک ثبات روحی برسد تا در نقش هدایتگری که قرار می گیرد دیگران را هم درست راهنمایی نماید. می توان حتی پا را فراتر برد و از این مدیریت احساسات پیچیده فردی بتوان احساسات یک جمع مانند گروه و پرسنل زیردست (مدیریت منابع انسانی) دست یافت.

به نظر من در این یک سال و اندی که در شهرداری در مواجهه مستقیم با مردم و فرهنگ زندگی آن ها بودم و با پرسنل سازمانی که با تحصیلات و توانایی ها و سطح ادراکات متفاوت که خیلی از آن ها آنچنان توانایی بالا و بالقوه ای در پیش برد اهداف سازمانی دارند، که با مدتی کار در این فضا و یکسری آموزش بسیار بسیار مفید فایده خواهند بود، یکی از برنامه های ضروری و مهم هدایت و مدیریت احساسات فردی در فضای کار است.

بگذریم همه این ها را برای این گفتم که حتی به نظر من انسان در محیط کار هم در حال رشد شخصیت روحانی و یا افت آن خواهد شد. پس ضروری بررسی است.

و انسان، انسان ، انسان، انسان،انسان . . . .