یکی روبهی دید بی دست و پای

به نام خدا

سعدی (باب دوم در احسان)/یکی روبهی دید بی دست و پای

یکی روبهی دید بی دست و پای		فرو ماند در لطف و صنع خدای
که چون زندگانی به سر می‌برد؟		بدین دست و پای از کجا می‌خورد؟
در این بود درویش شوریده رنگ		که شیری برآمد شغالی به چنگ
شغال نگون بخت را شیر خورد		بماند آنچه روباه از آن سیر خورد
دگر روز باز اتفاقی فتاد		که روزی رسان قوت روزش بداد
یقین، مرد را دیده بیننده کرد		شد و تکیه بر آفریننده کرد
کز این پس به کنجی نشینم چو مور		که روزی نخوردند پیلان به زور
زنخدان فرو برد چندی به جیب		که بخشنده روزی فرستد ز غیب
نه بیگانه تیمار خوردش نه دوست		چو چنگش رگ و استخوان ماند و پوست
چو صبرش نماند از ضعیفی و هوش		ز دیوار محرابش آمد به گوش
برو شیر درنده باش، ای دغل		مینداز خود را چو روباه شل
چنان سعی کن کز تو ماند چو شیر		چه باشی چو روبه به وامانده سیر؟
چو شیر آن که را گردنی فربه است		گر افتد چو روبه، سگ از وی به است
بچنگ آر و با دیگران نوش کن		نه بر فضله‌ی دیگران گوش کن
بخور تا توانی به بازوی خویش		که سعیت بود در ترازوی خویش
چو مردان ببر رنج و راحت رسان		مخنث خورد دسترنج کسان
بگیر ای جوان دست درویش پیر		نه خود را بیگفن که دستم بگیر
خدا را بر آن بنده بخشایش است		که خلق از وجودش در آسایش است
کرم ورزد آن سر که مغزی در اوست		که دون همتانند بی مغز و پوست
کسی نیک بیند به هر دو سرای		که نیکی رساند به خلق خدای

ای افعی زادگان!!!

به نام خدا

مسیح نظر تند و تکان دهنده و زندگی ساز خود را، برروسا و بزرگان اورشلیم و ریش های دراز و بلند آن ها، که پیرامون آن ها دم شیطان می جنبید، افکند و به شدت صاعقه آن هارا مورد هدف قرار داد تا با زیبایی سیمای خود، غصب کنندگان حقوق مردم را بترساند و آن گاه بسختی آنان را بر زمین بکوبد تا آتش گفتارش که زبانه می کشید، آنان را در کام خود فرو برد و خاکستر کند. او چون غرش طوفانی بانگ براورد:

(( ای ریا کاران، ای اژدها زادگان! من مهر و محبت می خواهم نه قربانی، شما از آلودگی به خوردن پشه ای دوری می جویید، ولی شتر را می بلعید! به کارگران و کشاورزان ستم می کنید، خانه بیوه زنان را می خورید، و به خاطر عوام فریبی نماز خود را طولانی می کنید. ای ریاکاران، ای افعی زادگان، شنبه به خاطر انسان قرار داده شده ولی انسان به خاطر شنبه نیست.))

برگرفته از کتاب: علی (ع) صدای عدالت انسانی، ص:182-جورج جورداق-ترجمه: سید هادی خسرو شاهی